Ο Αρτό αναμετριέται με το μεγάλο πρότυπο του ακινητοποιημένου σώματος στο χρόνο, τον Χριστό. Διεκδικεί από τον Εσταυρωμένο, δυτικό σούπερ σταρ το σταυρό του, μέσα από συνεχείς μεταλλαγές ταύτισης-απώθησης μαζί του: « Έκανα την ανοησία να πω πως ασπάστηκα τον Ιησού Χριστό, ενώ ο Χριστός είναι ό,τι περισσότερο απεχθάνομαι. . .`. Όταν ο Αρτό βλέπει εφιάλτες, κάνει το σημείο του σταυρού, για να καταλήξει στην τραγική ομολογία: « Και ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος ο γεννημένος από μια μάνα που θέλησε να με ανταλλάξει μαζί του, και τούτο πολύ πριν από το Χρόνο και τον Κόσμο. . .». Ο Χριστός σήκωσε το σταυρό, κλέβοντάς τον από μας. Ο Αρτό διεκδικεί τα δικαιώματά του μέσα στην υπόθεση του Θεού, έγκλειστος στο ψυχιατρείο, τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]