Τα κείμενα που απαρτίζουν τον ανά χείρας τόμο, που εγκαινιάζει τη σειρά `Θέματα Ψυχιατρικής Θεωρίας και Πράξης`, ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, συγκλίνουν όμως όλα τους σε μια δημηγορία υπέρ μιας ΜΗ α-θεωρητικής ψυχιατρικής. Δηλαδή μιας ψυχιατρικής με θεωρία, η οποία βασίζεται στον θησαυρό της σημειολογίας για να τροφοδοτήσει την ψυχοπαθολογία, εκεί όπου αναπτύσσονται οι θεωρητικές απαντήσεις των ψυχιάτρων στα ερωτήματα που θέτει η κλινική τους πράξη.
Στο πλαίσιο αυτό διαπιστώνεται σήμερα ότι η ψυχιατρική νοσολογία είναι πολύμορφη και χωρίς ηγεμονική θεωρία. Διότι η ψυχιατρική δεν (μπορεί να) είναι ούτε αν-εγκέφαλη ούτε ά-ψυχη ούτε α-κοινώνητη. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο προβαλλόμενος α-θεωρητισμός του DSM-, που δεν είναι παρά μια άλλη θεωρία, περιορίζει το πεδίο της ψυχιατρικής και παρακάμπτει την υποκειμενικότητα του νοσηρού βιώματος. Πρόκειται για μείζονα προβλήματα των σύγχρονων ταξινομικών συστημάτων που προστίθενται στις βάσιμες κριτικές που δέχονται για το είδος της `φαινομενολογίας` τους, την αποκλειστικά `κατηγορική` τους συγκρότηση, τον κατ` ουσίαν `δυτικότροπο` προσανατολισμό τους και την `έλλειψη εγκυρότητας που θυσιάστηκε στο βωμό της αξιοπιστίας τους`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]