Το σχολείο «καταλαμβάνει» ένα σημαντικό χρόνο στη ζωή του ατόμου και μάλιστα σε ιδιαίτερα σημαντικές φάσεις της εξέλιξής του, όπως είναι η παιδική και εφηβική ηλικία. Και αυτό είναι «ευκαιρία και κίνδυνος». Και είναι «ευκαιρία», όταν το σχολείο ανταποκρίνεται στη βασική αποστολή του, να μορφώσει τον άνθρωπο στην ολότητά του, να καταστήσει το άτομο ικανό να πορεύεται με «ανοιχτό» νου και «ανοιχτές» αισθήσεις σ` έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Υπηρετική της επιδίωξης να γίνεται το σχολείο μια «ευκαιρία» για το παιδί, θέλει να είναι και η παρούσα γραφή (. . .). Στην εξέλιξη της ικανότητας του παιδιού να σκέπτεται ή αλλιώς στη συμβολή του σχολείου «να μάθει το παιδί να σκέπτεται», πρέπει να βλέπεται σήμερα η κύρια αποστολή του σχολείου, που (. . .) δεν μονοπωλεί πια την παροχή της γνώσης (. . .). Η αυτόνομη σκέψη (. . .) είναι στοιχείο της δημοκρατίας, γιατί μόνο άνθρωποι με ανοιχτή σκέψη μπορούν «να κάνουν χρήση της ελευθερίας τους με μια υπεύθυνη και κριτική ωριμότητα» και συγχρόνως να είναι εγγυητές, επιβεβαιωτές αυτής (. . .). Γι` αυτό μια αποτυχία της αγωγής δεν είναι μόνο ένα περιορισμένο πρόβλημα, το οποίο αφορά αποκλειστικά το σχολείο και τον ένα (. . .). Υπηρετικά της ανωτέρω αποστολής δύναται να κινηθεί το σχολείο, όταν γνωρίζει ότι στη διδασκαλία δεν ισχύει από κοινού (kollektiv) σκέψη (. . .). Το σχολείο είναι ο τόπος της κοινής μορφωτικής εργασίας, δεν είναι όμως ο τόπος της κοινής σκέψης. Ισχύει ατομική σκέψη, και το σχολείο πρέπει να κάνει μέσω των μαθησιακών του διαδικασιών αυτή τη σκέψη δυνατή (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]