Ο συγγραφέας κινείται από το επίπεδο των ατομικών υποκειμένων και της δράσης τους έως και το βάρος των δομών. Οι πληροφορίες, ποιοτικές αλλά και ποσοτικοποιημένες, για τους καθηγητές, τη δράση και τις σπουδές τους, τους φοιτητές και την κοινωνική τους προέλευση καθώς και την επαγγελματική τους ενσωμάτωση μετά το πέρας των σπουδών, τα προγράμματα σπουδών, τα εργαστήρια, αλλά και οι σχέσεις της Σχολής με την εκάστοτε κυβέρνηση συντίθεται σε μία αφήγηση που επιδιώκει να μην παραλείψει τη συνολική οπτική, και εν πολλοίς το κατορθώνει. (. . . ) Το έργο του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου είναι θεμελιωμένο σε ποικίλα και πλούσια αρχειακά τεκμήρια. Όμως, όπως κάθε σύγχρονος ιστορικός, ο συγγραφέας γνωρίζει ότι τα αρχεία δεν μιλάνε μόνα τους. Ο πολύ μεγάλος αριθμός πληροφοριών προέρχεται από τις ιδιαιτέρως εκτεταμένες σειρές αρχείων της Σχολής αλλά και τον τύπο της εποχής, και αυτές έχουν συστηματοποιηθεί σε ομοειδείς βάσεις δεδομένων, και έχουν υποστεί μια εξαιρετικά εμβριθή επεξεργασία. Έτσι, ο νέος αυτός ιστορικός άντλησε και διασταύρωσε πληροφορίες τις οποίες όμως κατέστησε αντικειμενικές. Και πάνω σε αυτές έχτισε τις ερμηνείες του. Η ανάγνωση του βιβλίου, που είναι το αποτέλεσμα μιας τετραετούς έρευνας, τελικά είναι και ευχάριστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]