Τώρα πια δεν υπάρχουν πια οι γυναίκες του να τον λένε `τζιέρι μου`, πρέπει να μάθει να ζει στη μιζέρια όσων δεν άκουσαν χαϊδευτικά. Η ζωή γράφει τη δική της ιστορία ενώνοντας το τραγικό με το γελοίο σ` έναν ιστό αράχνης που καταπίνει τα πάντα. Τώρα μαθαίνει τι σημαίνει να γίνεσαι έρμαιο της τύχης. Αυτός ο άντρας θυμάται για να επιβιώσει. Θυμάται αποσπασματικά, ασυνάρτητα, πυρετικά. Τα πάντα γίνονται έρωτας - ένας έρωτας τελετουργικός, αχαλίνωτος, μανιακός. Θυμάται αβάσταχτα. ` Ποιο μυαλό μπορεί να συλλάβει τον απόλυτο χαμό; Ποια ψυχή μπορεί να διαγράψει το χάδι; Ποιο σώμα μπορεί να ξεχάσει την ηδονή; Η μαγεία . Ο πόθος. Η παράνοια. Ο θάνατος. Η άρνηση. Ο Άντρας που μένει μισερός χωρίς τη Γυναίκα`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]