(...) Ο Μαγιακόφσκι στάθηκε ο ποιητικός έφηβος της μεγαλύτερης και τολμηρότερης επανάστασης του 20ου αιώνα, σε κείνη την εκρηκτική της αδιαλλαξία και σπιθόβολη λάμψη γυμνωμένου σπαθιού. (...) Ο Μαγιακόφσκι, όχι γιατί ήταν φουτουριστής, αλλά γιατί είχε την κράση και τα φτερά τα δικά του, πετούσε μπροστά απ΄ την εποχή του, μπροστά απ’ το χρόνο. Και αυτό, πρώτα απ` όλα, διαπερνά ολόκληρη την ποιητική του. Ασύλληπτο μοιάζει και κάθε συνταίριασμα του ονόματός του με το θάνατο. Γιατί κανείς άλλος ποιητής του 20ου αιώνα (κάτι ανάλογο θα μπορούσε ίσως να πει κάποιος για τον Ουίτμαν στον 19ο αιώνα) δεν ύμνησε με τέτοιο ασίγαστο πάθος τη ζωή που ξαναγεννιέται, κανείς άλλος δεν αρραβώνιασε τόσο οργανικά την εκρηκτική, πυρηνική της ορμή, που εκδηλώνεται καταλυτικά στην επανάσταση με την άλλη έκρηξη, τη βιολογική-ψυχολογική του εφηβικού έρωτα. Την επανάσταση και τον έρωτα, με το αβυσσαλέο μίσος ενάντια στο ψυχικό και σωματικό ακρωτηριασμό και τον αφύσικο, παρανοϊκό αφανισμό της νιότης, της ομορφιάς και της ανθρωπιάς στα πεδία των μαχών. Με την ανελέητη καταδίκη κάθε μικροαστισμού, καριερισμού, γραφειοκρατισμού, σαλταδορισμού, που ευτελίζουν τη ζωή. Αναφερόμαστε στο θάνατο του Μαγιακόφσκι το 1930, όταν έβαλε, όπως είχε γράψει, «την τελεία της σφαίρας στη ζωή του», χωρίς το καθιερωμένο σχεδόν επίθετο του «τραγικού», που συνοδεύει τους αυτόχειρες. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]