Χωρίς αμφιβολία οι θεαματικές πρόοδοι που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια στις βιοϊατρικές επιστήμες οφείλονται -κατά κύριο λόγο- στην έρευνα: 1) Την Βασική έρευνα, η οποία θα μας δώσει το πρωτογενές αναγκαίο υλικό για να χτισθεί το οικοδόμημα της Γνώσης και, 2) την Εφαρμοσμένη - Κλινική Έρευνα, την έρευνα εκείνη που τελεσίδικα θα κρίνει αν τα κτηθέντα στοιχεία (που προσπορισθήκαμε από τη βασική έρευνα) είναι χρήσιμα, και η εφαρμογή τους στην καθ` ημέρα κλινική πράξη, θα συμβάλλει στην ευημερία του Ανθρώπου. Η πρώτη κλινική εφαρμογή, ενός νέου φαρμάκου ή μεθόδου θα γίνει αρχικώς σε περιορισμένο αριθμό ατόμων -`εθελοντών`-, που με ελεύθερη βούληση και μετά πλήρη ενημέρωση, θα δώσουν εγγράφως και με τρόπο κατηγορηματικό τη συναίνεση τους. Σε χρόνους παλαιότερους η εντιμότητα στην έρευνα βασιζόταν στην ευσυνειδησία και τον όρκο του ερευνητή. Η εξαιρετικά τραυματική εμπειρία - όμως - των εγκληματικών ναζιστικών μεθόδων, και όχι μόνον, με την ακούσια συμμετοχή ατόμων σε ανήθικους πειραματισμούς προκάλεσε αποτροπιασμό και οδήγησε την Παγκόσμια Κοινότητα να θέσει όρους και προϋποθέσεις πραγματοποίησης των κλινικών δοκιμών. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]