Στην παρούσα μελέτη, υπάρχει εκτενής βιβλιογραφία για τις πηγές στις οποίες μπορεί ν` ανατρέξει κανείς για τους γιατρούς της χρονικής περιόδου, από τον 5ο / 4ο π.Χ. αιώνα έως και τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Η παρουσία των ελλήνων γιατρών στην Αρχαία Ρώμη και η μεγάλη τους συμβολή στη δημιουργία της `Ρωμαϊκής Ιατρικής`, δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Πολλές φορές, κάτω από το όνομα ενός Ρωμαίου γιατρού, κρύβεται το εκλατινισμένο όνομα ενός έλληνα γιατρού. Στο Βυζάντιο, η Ιατρική ασκείται κυρίως σε οργανωμένα νοσοκομεία και είναι εν πολλοίς απρόσωπη. Το μεγάλο βέβαια βιβλιογραφικό κενό συναντά ο ερευνητής για την περίοδο της Τουρκοκρατίας, την προεπαναστατική περίοδο και την Επανάσταση του 1821. Αυτές τις περιόδους φιλοδοξώ να καλύψω εν μέρει στην παρούσα μελέτη. Παρά την ύπαρξη όμως, στη μακρόχρονη ελληνιστική ιστορία, `σκοτεινών χρόνων` υπάρχει μια ακατάλυτη συνέχεια του `ελληνικού πνεύματος` και κατ` επέκταση της ελληνικής ιατρικής επιστήμης. Αυτό το γεγονός, προσπαθώ να τονίσω στο βιβλίο μου. Γίνεται λοιπόν καταγραφή αγνώστων, στο ευρύ κοινό, γιατρών, αλλά και επωνύμων, που μετέφεραν τη `γνώση` των αρχαίων συναδέλφων τους μέσα από τους αιώνες, πλουτίζοντάς την με ό,τι νεώτερο είχε προκύψει στη Δύση ή στην Ανατολή. Παράλληλα, μέσα από τα σύντομα βιογραφικά σημειώματα, διέρχονται σημαντικές στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]