Μια γυναίκα εξαφανίζεται. Ή μάλλον οργανώνει τη φυγή της και την εξαφάνισή της, όπως ακριβώς και ο πατέρας της που τους εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν ακόμη παιδί. Η γυναίκα αυτή, η Άνν, είναι πιανίστρια. Συνθέτει μια μουσική έντονη και μινιμαλιστική, όπου μελωδίες και αρμονίες είναι απλοποιημένες, λαξεμένες, περιορισμένες στο ελάχιστο και από όπου απουσιάζει κάθε απόπειρα καλλωπισμού. Η Βίλα Αμάλια, το καινούργιο μυθιστόρημα του Πασκάλ Κυνιάρ ύστερα από την Ταράτσα στη Ρώμη, μοιάζει με τη μουσική για την οποία μιλάει. Πιστός στην αισθητική του του αποσπάσματος, ο συγγραφέας του «Όλα τα πρωινά του κόσμου» προσφέρει στον αναγνώστη κομμάτια απ’ τη ζωή του μυθιστορηματικού του προσώπου, κομμάτια και συμπαγείς όγκους που τους διευθετεί με εκπληκτική μαεστρία. Η ένταση της αφήγησης οφείλεται κατά παράδοξο τρόπο σε όλες εκείνες τις τρύπες και στα κενά που αφήνει. Κανένα στολίδι. . . Καμία παραλλαγή. . . Μονάχα συμπαγείς όγκοι έντασης. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]