Το λεύκωμα ΒΑΣΟΣ ΚΑΠΑΝΤΑΗΣ ΓΛΥΠΤΗΣ περιλαμβάνει ένα μεγάλο αριθμό γλυπτών του Βάσου Καπάνταη (1924-1990) -μεγάλων και μικρών διαστάσεων- φιλοτεχνημένα σε χαλκό και πωρόλιθο, καθώς επίσης ανάγλυφα, μετάλλια, σχέδια και κεραμικά, που αναδεικνύουν την ακρίβεια της μικρογραφικής χάραξης, την ενάργεια της περιγραφής και τις συνθετικές ικανότητες του καλλιτέχνη. Βασικό χαρακτηριστικό του έργου του είναι η οικουμενικότητα και η μετατροπή του συναισθήματος σε ιδέα.
Το λεύκωμα ασχολείται κυρίως με τα ιδιωτικά έργα του Βάσου Καπάνταη, μικρά σε μέγεθος, αλλά μνημειώδη σε αίσθηση: έργα χαράς, ερωτισμού και συγκίνησης, με έντονη συναισθηματική παρουσία, άλλοτε σκληρά, στρυφνά και ενίοτε γεμάτα αγωνία.
Αυτό το κομμάτι, αποτελεί βαθύ μέρος της ψυχής του και της προσωπικότητάς τού Βάσου Καπάνταη: η χαρά του έρωτα, η ευδαιμονία της ομορφιάς, η λάμψη των κοριτσιών, η χαρά της ζωής, η άνοιξη, με ό,τι συνειρμούς αυτή η λέξη μπορεί να φέρει στο μυαλό μας.
Στα ιδιωτικά έργα ανήκουν και τα σχέδια του Βάσου Καπάνταη, όπου η μνήμη των τόπων συνυπάρχει με τις μορφές λαμπρών κοριτσιών, καθώς και 140 περίπου μετάλλια, διαφόρων μεγεθών, χρήσης και θεμάτων, κάποια από τα οποία φιλοτεχνήθηκαν κατά παραγγελία, ενώ άλλα έγιναν ως έργα του γλύπτη.
Ένα μεγάλο μέρος του έργου αντλεί τη θεματολογία του από την εμπειρία του 1922: ο ξεριζωμός, η τεράστια μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, οι βιαιοπραγίες που συνήθως συνοδεύουν τέτοιου είδους γεγονότα, η προσφυγική Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό της γλυπτικής του είναι ότι βρίσκει τρόπους να υπάρχει μεταξύ του αφηρημένου χώρου και του παραστατικού χωρίς να καταργεί κανέναν από τους δύο. Το έργο του, που απεχθάνεται τον φορμαλισμό, δεν μπήκε στους τρόπους ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού ρεύματος της γενιάς του, αλλά κράτησε έντονα τον δικό του εσωτερικό κόσμο και χώρο.
Ο Βάσος Καπάνταης τοποθέτησε τον εαυτό του μέσα στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή ιδιότυπα. Δεν θέλησε ποτέ να κάνει ατομική έκθεση σε γκαλερί. Σαν γλύπτης, θέλησε να κάνει έργο δημόσιο, με αποκορύφωμα το έργο στην πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης. Έζησε ηθελημένα, σχετικά απομονωμένος, με λίγους καλούς φίλους, με τις σκέψεις του και τις δυσκολίες της ζωής. Το ταξίδι του το μοιράστηκε με τους ανθρώπους του και το έργο του. Ένα έργο πολύ ισχυρό, σύγχρονο, πολύπλοκο, σημαδιακό, αιχμής, πρωτοπόρο.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]