[...] Κι ερχόμαστε σήμερα στην αναδρομική έκθεση που διοργανώνει η Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων για να αποτιμήσουμε με την όποια δυνατή νηφαλιότητα μιαν εργασία μισού ακριβώς αιώνα η οποία συμβολικά μπορεί να εκφράσει τα επιτεύγματα αλλά και το δράμα της νεωτερικής τέχνης στον τόπο μας. Να καταδείξει τα όρια των μεμονωμένων δημιουργών όταν αυτοί δρουν εκτός των προτεραιοτήτων του κυρίαρχου συστήματος αλλά και τις διεξόδους που μπορούν να βρουν όταν βρεθούν στα γεωγραφικά εκείνα σημεία όπου διαμορφώνεται η επίσημη ιστορία και συνακόλουθα η τέχνη. Το συνολικό έργο του Καλούτση τώρα θέτει ζητήματα αισθητικά, ηθικά και οντολογικά καθώς εμπλέκει την έρευνα ή τον πειραματισμό με τη διατύπωση μιας καινούργιας φόρμας και καθώς διεκδικεί το δικαίωμα να μιλήσει για τα προβλήματα και τις ανησυχίες του παγκόσμιου κοινού. Ασχέτως αν αυτό το έργο κυοφορείται στο Παρίσι, το Λονδίνο ή τα Χανιά. Εξάλλου γι αυτό εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να διατηρεί δύο εργαστήρια, ένα στη Γαλλία και ένα στην Κρήτη, όχι τόσο για να διεκδικήσει υστερόχρονα μια διεθνή σταδιοδρομία, όσο για να διαθέτει ένα βήμα που να συνδυάζει το εντόπιο και το διεθνές.

Απ` την άλλη πλευρά ο Καλούτσης από το 1955 κιόλας μετέχοντας σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Picadilly Gallery της Cork Street στο Λονδίνο εκθειάζεται προσωπικά από κριτικούς όπως ο Julian Hall ή ο Charles Spencer ενώ το 1957 στην πρώτη ατομική του στο Παρίσι (Galerie 93, Faubourg) αποσπά εκτενείς αναφορές στον γαλλικό Τύπο και προετοιμάζεται για μια λαμπρή καριέρα που έρχεται όταν υπογράφει συμβόλαιο με τη Redfern Gallery το 1960. Είναι τότε που θ` ασχοληθούν μαζί του κριτικοί του κύρους του Eric Newton, του Edward Lucie-Smith, του Conroy Maddox, του Pierre Rouve, της Jasia Reichardt και σε έντυπα όπως ο "Guardian", οι "Times", το "Arts Review", το γαλλικό "Art" (με την υπογραφή του Michel Ragon και με κείμενο που αναφέρει εκτός του Καλούτση, τον Νίκο, τον Τσίγκο, τον Γαΐτη, τον Σκλάβο και το βραβείο του στη Biennale de Paris του 1961, τον Τάκι, κ.ά.). Τον Ιούλιο του 1962 το περιοδικό "The Studio" κυκλοφορεί με φωτογραφία του Καλούτση στο εξώφυλλο και μεγάλη συνέντευξή του στο εσωτερικό με τίτλο "Ego into Art". Ήταν τότε μόλις 35 ετών! Ως το τέλος του `70, όσο διαρκεί η συνεργασία του με τον Redfern , ο Καλούτσης δημιουργεί ένα έργο που εντυπωσιάζει με τον όγκο και με την πρωτοτυπία του, λ.χ. τα Kinoptics συνδυασμό οπτικών εναλλαγών και μιας ζωγραφικής που κινείται και συγχρόνως εκθέτει σ` όλη την Ευρώπη αλλά και την Αθήνα (γκαλερί Χίλτον), ενώ το 1968 συμμετέχει στην ομαδική που διοργανώνει ο Χρήστος Ιωακειμίδης στο Βερολίνο (Hans am Lutzowplatz) με τίτλο "Avantgarde, Griechenland". Συνεκθέτουν οι Δανιήλ, Λογοθέτης, Νίκος, Παύλος, Τάκις, Τσόκλης και Ξενάκης. Η αλλαγή της σταδιοδρομίας του σημειώνεται όταν πεθαίνει ο ιδιοκτήτης της Redfern, η γκαλερί κλείνει και ο Καλούτσης χάνει τον άνθρωπο που τον πίστευε και τον στήριζε. Το γεγονός αυτό θα σημάνει μια περίοδο μεγάλης εσωστρέφειας έως τη στιγμή που ο Καλούτσης θα αρχίσει να συνεργάζεται με τον "Δεσμό" του Μάνου Παυλίδη και της Έπης Πρωτονοταρίου. [...]

(από το κείμενο του επιμελητή της έκθεσης, Μάνου Στεφανίδη)