Είναι κατατεθειμένη η όποια ιδεολογία μου μεταγραφής της Τραγωδίας - ήδη την εξέφρασα στην ΗΛΕΚΤΡΑ - για την ανάγκη και την αξία της σύγχρονης ακρόασης του τραγικού λόγου· ανάγκη αλλά και, όπως αποδείχθηκε, αποτελεσματικότητα της μεταφοράς της αρχαίας φωνής σε αναγνωρίσιμες δραματικές εντάσεις - θέλω να πω, της σύγχρονης ελληνικής φωνής, χωρίς την μεσολάβηση άλλων, εγκαταστημένων στην ποίησή μας ιδιωματικών σχημάτων. Απλά θα υπερθεματίσω, καθώς σκέφτομαι πως - ίσως περισσότερο από άλλοτε - σήμερα, όπου όλες μας οι πνευματικές φροντίδες φαίνονται να συγκλίνουν στην αναζήτηση μιας, επιτέλους, καθαρότητας στις συγκεχυμένες και κουρασμένες ψυχικές και γνωστικές εμπειρίες μας του κόσμου, η τραγωδία κατορθώνει, με τα μεγάλα και απλά, συμπαγή δραματικά της μεγέθη, αυτό που σπάνια, νομίζω όσο πάει και πιο σπάνια, στην τέχνη συντελείται: την συγκέντρωση, την ολική τακτοποίηση της συγκίνησής μας. Αυτό εννοούσα όταν έγραφα: «Η τέχνη πρέπει πάντα να είναι καθαρή, αφού δεν μπορεί ποτέ να είναι σαφής».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]