Όταν διάβασα την υπόθεση των Βακχών, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει πιο άγρια, πιο σκληρή, πιο ροκ υπόθεση στη ζωή μου. Αίμα, τόσο αίμα που μέχρι και ξεριζωμένα ανθρώπινα μέλη επί σκηνής να συναρμολογούνται. Πάντα πίστευα ότι ο μελοποιημένος λόγος, εκτός από την ψυχαγωγική του διάσταση, διαθέτει και μια άλλη, άκρως εκπαιδευτική δύναμη, τέτοια, που, αν τη Χημεία ή τα Μαθηματικά τα διδασκόμασταν τραγουδιστά, τώρα θα ξέραμε και Χημεία και Μαθηματικά.
Το να μετατρέψω τον αρχαίο λόγο του Ευριπίδη σε έμμετρο στίχο για σημερινό τραγούδι, θα μπορούσε να είναι έως και μια πράξη βέβηλη, ίσως και να έχρηζε άμεσης επέμβασης εισαγγελέα. Το ότι τα αγνόησα όλα αυτά και προχώρησα στην προσαρμογή των Βακχών σε λιμπρέττο, έπαιξε ρόλο, το γεγονός ότι ήμουνα είκοσι χρονών, δεν είχα καμία, ούτε φιλό-, ούτε -λογική διάθεση, η κεντρική φιλοσοφία των Βακχών που μου φώναζε `ακολούθα την καρδιά σου και μέθυσε το ορθολογιστικό μυαλό σου`, όπως επίσης και ο Ζαμπέτας που είχε πει ότι `στίχος είναι Σου Ξου Μου`. Η μόνη διαφορά που έχουν αυτές οι Βάκχες από τις άλλες Βάκχες, είναι ότι αυτές είναι φτιαγμένες για να τραγουδηθούν. Και χαρά μου θα είναι να τις ακούσω να άδονται εν είδει σουξέ, και στις εκκλησίες, και στα σκυλάδικα, ανεξιθρήσκως πως.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]