(. . .) Το βιβλίο αυτό για τους αδικοχαμένους συγχωριανούς (. . .) είναι το καλύτερο μνημόσυνο. Είθε να ευοδωθούν οι προσπάθειές του για τη δημιουργία μνημείου. Για τον ηλικιωμένο συγγραφέα θα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Στο μνημείο να αναγραφούν ανεξαιρέτως όλα τα ονόματα των νεκρών συμπατριωτών μας. Στη προμετωπίδα του μνημείου να αναγραφεί το παράπονο της χαροκαμένης μάνας από το χωριό μας θεια-Αγγέλως. Της μάνας του αδικοχαμένου λοχαγού του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Παναγιώτη Κυριακόπουλου (Πιπίνου) και του ταγματάρχη της Ελληνικής Χωροφυλακής Γιάννη Κυριακόπουλου που επέζησε αλλά η μάνα ήταν καταδικασμένη να κλάψει. (. . .) Ποιος θέλεις να νικήσει Θεια-Αγγέλω; Αχ παιδάκι μου!. . . όποιος κι αν νικήσει. . . Εγώ θα κλάψω. . . ο Παναγιώτης μου καπετάνιος στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος. Ο Γιάννης μου αξιωματικός στη Χωροφυλακή. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]