Η μεγαλύτερη δυσκολία που ο αναγνώστης των φιλοσοφικών συγγραμμάτων του Wittgenstein αντιμετωπίζει είναι η αδυναμία του να δει πού αποσκοπούν όλες εκείνες οι μακροσκελείς και εξονυχιστικές αναλύσεις των γλωσσικών εκφράσεων. Συνήθως έχει το αίσθημα ότι καταλαβαίνει πολύ καλά αυτά που διαβάζει, αλλά όχι και το γιατί λέγονται. Ο Wittgenstein διαστίζει την πυκνή αναλυτική του γραφή με συνοπτικά «ξέφωτα», με επιτομές πεπραγμένων και εξαγγελίες μελλοντικών κινήσεων, δηλαδή με εκείνες ακριβώς τις οδηγίες που είναι απαραίτητες για να πάρει ο αναγνώστης την σωστή στάση απέναντι σ’ αυτά που διαβάζει.
Αλλά αυτά τα `ξέφωτα` είναι ελάχιστα εν σχέσει προς τις αναπεπταμένες καθαυτό γλωσσαναλυτικές έρευνες. Συν τοις άλλοις η ίδια τους η νοηματική πυκνότητα τα κάνει εξίσου, αν όχι περισσότερο, αδιαφανή από εκείνα των οποίων υποτίθεται ότι αποτελούν διασαφητικές νύξεις. Έτσι ο αναγνώστης αντιπαρέρχεται ανυποψίαστος εκείνα ακριβώς τα σημεία που θα του χρησίμευαν ως μίτος στον λαβύρινθο της γλωσσαναλυτικής έρευνας.
Στην συλλογή «Αφορισμοί και Εξομολογήσεις» ο αναγνώστης θα βρει συγκεντρωμένες όλες σχεδόν τις συνοπτικές διασαφητικές διατυπώσεις του Wittgenstein και θα μπορέσει να συνθέσει για λογαριασμό του την συνολική εικόνα (πιο σωστά: το περίγραμμα της συνολικής εικόνας) του εκάστοτε θέματος, που η κάθε μια τους προβάλλει υπό διαφορετική γωνία.
Πιστεύω ότι όχι μόνο ο νεόφοιτος στη φιλοσοφία του Wittgenstein, αλλά και ο εξοικειωμένος, θα καλωσορίσει ένα κείμενο στο οποίο θα μπορεί να ανατρέχει κάθε φορά που η λεπτομερής σπουδή των πηγών δεν αφήνει να διαφανεί το περίγραμμα του επιδιωκομένου.
Είναι γνωστοί οι κίνδυνοι που εγκλείει μια συλλογή αφορισμών. Πολύ συχνά οι συμπεπυκνωμένες διατυπώσεις των στοχαστών γίνονται όργανο εντυπωσιασμού στα χέρια των επιφυλλιδολόγων, οι οποίοι κατά κανόνα δεν είναι διατεθειμένοι να αναλώσουν χρόνο στη σοβαρή σπουδή του έργου που με τόση ελαφρότητα διαστρεβλώνουν μέσα από άκαιρες και άστοχες αναφορές. Χρησιμοποιούν τους αφορισμούς σαν ψηφίδες που ταιριάζουν με οποιοδήποτε μωσαϊκό, γιατί τα μάτια τους βλέπουν ένα ασαφές περίγραμμα εκεί που θα έπρεπε να διακρίνουν μια πολύ συγκεκριμένη μορφή. Πολλές φορές μάλιστα η ασάφεια της μορφής, το μυστήριο ή η αινιγματικότητα μιας διατύπωσης αποτελεί αυτή η ίδια το στοιχείο του εντυπωσιασμού, μια και είναι στη φύση του ανθρώπου να σαγηνεύεται από το ακατάληπτο, από κάθε σκοτεινό σπήλαιο που θα μπορούσε να κρύβει ένα θησαυρό. Αυτή η εγγενής ροπή, μαζί με την αρχή της `ήσσονος προσπαθείας` και τη διαδεδομένη ιδέα ότι η γνώση και η σοφία μπορούν να μεταδοθούν με βραχυκύκλωμα, μπορούν να μετατρέψουν αυτή τη συλλογή σε επικίνδυνο ανάγνωσμα.
Είναι υποχρέωσή μου να τονίσω από εδώ ότι όποια ωφέλεια ή τέρψη κι αν αντλήσει κανείς διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις, δεν θα πρέπει να σταματήσει σ` αυτές. Αντίθετα, αν τα όσα διάβασε εδώ μέσα κέντρισαν το ενδιαφέρον του, θα πρέπει, χρησιμοποιώντας τα ως αφετηρία, να προχωρήσει σε ενδελεχέστερη ανάγνωση του υπολοίπου έργου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]