Στην πολιτική και διοικητική ιστορία του Βυζαντίου απαντά συχνά, από τα τέλη του 8ου αιώνα και εξής, ο όρος `παραδυναστεύων`, ο οποίος αποδιδόταν σε αξιωματούχους που δρούσαν στο παρασκήνιο ή στο προσκήνιο της εξουσίας. Η θέση του παραδυναστεύοντος δεν θεσμοθετήθηκε ως αξίωμα στη διοικητική ιεραρχία, αλλά έγινε βαθμιαία αποδεκτή η ανάγκη ύπαρξης ενός ανώτερου κρατικού ή αυλικού αξιωματούχου, βοηθού του ηγεμόνα στα καθήκοντά του, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι όλοι οι αυτοκράτορες της εποχής έκριναν απαραίτητη την παρουσία του. Η δράση των προσώπων που διαδραμάτισαν ρόλο παραδυναστεύοντος, τα αξιώματα ή οι τίτλοι που έφεραν, η πολιτισμική ταυτότητα και η κοινωνική προέλευση, οι ικανότητες και η αποτελεσματικότητά τους, καθώς και η συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια της ισχύος τους αποτελούν το θέμα του βιβλίου. Παράλληλα ερευνάται το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οι παραδυναστεύοντες ανέλαβαν κυβερνητικό ρόλο και έτσι παρέχεται η δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων για τη δομή της βυζαντινής διοίκησης στη διάρκεια δυόμισι αιώνων ιστορικής πορείας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]