Έκλαψες στο πρώτο μας ερωτικό ραντεβού. Μ` έκλαψες κι έκλαψες. Σβήναμε μαζί, το ξέραμε, εσύ το άντεχες, εγώ όχι, έφευγα πρώτη γιατί κάπως έπρεπε να τελειώνουμε. Και παντρεύτηκα ένα τέρας... «Φτάνει, Κάτια» είπες. Κι εγώ το σκάω, η Αθήνα με σκοτώνει. Στο Παρίσι μαζεύω τα συντρίμμια μου. «Cat, η θλιμμένη τραγουδίστρια», γράφει η ταμπέλα του μαγαζιού όπου τραγουδάω σκυλάδικα, εγώ η γιάπισσα, πρώην βραβευμένη διαφημίστρια. «Βιργινία, ήρθες...» λέει ένας έγκλειστος του Ψυχιατρείου Λέρου. Με κάνει να δω τα πάντα διαφορετικά, με μαθαίνει ότι η αγάπη διοχετεύεται σ` ό,τι αγγίζουμε». Μα πώς γίνεται να ξαναερωτευτώ μετά από σένα; Κι όμως. Όλα γίνονται, αρκεί να σκάψεις βαθιά μέσα σου για την κρυμμένη δύναμη. Εξάλλου, εγώ τ` αγαπάω τ` αρσενικά. Το έμαθα πια. Η ζωή είναι ποτάμι κι εγώ κυλάω στο ρεύμα του κι απολαμβάνω κάθε στροφή, χωρίς να φοβάμαι μήπως πνιγώ. Γι` αυτό τολμάω να την αφηγηθώ σε πρώτο πρόσωπο. Όμως μια φωνή μέσα μου λέει: Αυτά να τα πεις αλλού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]