(. . .) Οι παράλληλες διαδρομές δυο γυναικών που προσπαθούν ν` ανακαλύψουν τον απωλεσθέντα εαυτό, ν` ανασκευάσουν τον χαμένο χρόνο για να μπορέσουν να λύσουν το αίνιγμα του κόσμου. Η Πέτρα, φυτεύοντας ζουμπούλια «χτισμένη» σ` ένα σπίτι πέτρινο. Η Λόλα γράφοντας μικρές ιστορίες, γιατί μόνον έτσι το παρελθόν το κάνει αιώνιο. Άλλωστε, η αποτυχία δεν έχει άλλη λύση, όλο μιλά: για σφαλιστά παράθυρα που δεν ανοίγουν ποτέ, για τη γυναίκα που έγινε αλάτι, για έναν άντρα που ολοένα πνίγεται. Επειδή ποτέ δεν ξέρεις πως θα γυρίσεις από ένα ταξίδι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]