[...] Πώς προσέγγισε ο Δεπόλλας το ψυχιατρείο της Λέρου; Ενώ στις περισσότερες εργασίες του επιχειρεί τον πληρέστερο δυνατό έλεγχο της εικόνας, τεχνικά και αισθητικά, λόγω των σπουδών του ίσως στη σκηνοθεσία κινηματογράφου, όπου ακόμη και η πιο απλή σκηνή αποτελεί αντικείμενο σχολαστικής οργάνωσης, ο ελάχιστος χρόνος παραμονής στη Λέρο μαζί με το σοκ από το θέαμα που αντίκρισε οδήγησαν σε μια φωτογράφηση ενστικτώδη, όπου η ωμή πραγματικότητα επιβάλλεται χωρίς πολλές περιστροφές, Ανιχνεύεται βέβαια μια σειρά επιλογών που καθόρισαν αποφασιστικά το πλαίσιο της εργασίας. Είναι σαφές, για παράδειγμα, ότι η έμφαση των φωτογραφιών βρίσκεται στην ανθρώπινη συνθήκη. Η τεκμηρίωση των χώρων του ιδρύματος, εσωτερικών ή αύλειων, γίνεται ελλειπτικά, συμπληρωματικά. Η απόσταση λήψης είναι συχνά αρκετά κοντινή ώστε να επιχειρείται η μετωπική προσέγγιση του ανθρώπου. Ο φωτογράφος, όμως, δεν περιφέρεται λαθραία· δηλώνει ανοιχτά την παρουσία του και προσκαλεί τη δυνητική συμμετοχή του ασθενή, στάση που συχνά οδηγεί σε μια σιωπηλή, αλλά ουσιαστική ανταλλαγή. Αντιμετωπίζει προσεκτικά όσους αρνούνται την επικοινωνία, όπως ο ασθενής που κρύβει το κεφάλι στην κουβέρτα ή οι άνθρωποι με τις τυφλές χειρονομίες και τα βλέμματα που στρέφονται στο κενό. Η διαβίωση στις σκληρές συνθήκες του ψυχιατρείου οδηγεί, άλλωστε, συχνά στην απόσυρση σε ένα κόσμο εσωτερικό, ερμητικό: το έσχατο καταφύγιο αντίστασης απέναντι στην αδιέξοδη βαρβαρότητα, καταφύγιο από το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί κανείς να επιστρέψει χωρίς απώλειες. Αλλού καταγράφεται μια αίσθηση συλλογικότητας, καθώς μικρές ομάδες ασθενών αναπτύσσουν ως άμυνα τη συντροφικότητα. Σε μια φωτογραφία μια ομάδα αντρών, όλοι σχεδόν γυμνοί, κάθονται στο τσιμέντο της αυλής σχηματίζοντας ένα τόξο. Μοιάζουν απορροφημένοι σε κόσμους ασύμπτωτους, έρποντας ως ζωντανά ερείπια, απορροφώντας βουβά ενέργεια ο ένας από την ύπαρξη του άλλου. Η φωτογραφία εικονίζει τη συνύπαρξη σ` ένα χώρο γεμάτο τσαλακωμένες ψυχές και κλειδωμένα σώματα που κρύβουν συχνά ανάλαφρα χαμόγελα. [...]