Η Κίνα είναι μεταξύ των χωρών με τους αρχαιότερους πολιτισμούς στον κόσμο. Μια τεράστια έκταση που τη διασχίζουν μεγάλα ποτάμια, με εξαιρετικά πολύμορφο κλίμα, θεωρείτο από τους κατοίκους της από τις πρώτες ιστορικές εποχές ως το κέντρο του κόσμου, το Ζονγκουό (το Μέσο Βασίλειο, το οποίο εξακολουθεί να είναι το όνομα της χώρας σήμερα), από όπου ο πολιτισμός εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την ανατολική Ασία. Μολονότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των επαρχιών, η κοινωνική οργάνωση ήταν βασισμένη σε ένα σύστημα συγγενείας το οποίο εξασφάλιζε στις ισχυρότερες οικογένειες την πίστη των τεράστιων φυλών που ήταν ταυτισμένες με αυτές. Διάφορες δυναστείες κυβέρνησαν, η μια μετά την άλλη, σύμφωνα με το μύθο της καταγωγής που μιλούσε για δημιουργούς κυβερνήτες οι οποίοι έκαναν όλες τις βασικές ανακαλύψεις. Η φιλοδοξία τους ήταν να υποτάξουν και να ενώσουν την Τιάνξια (ό,τι υπάρχει κάτω από τον ουρανό), αλλά έπρεπε να υπολογίσουν αφενός τη συνεχή απειλή που προκαλούσαν οι βαρβαρικές επιδρομές και αφετέρου τη δύναμη των τοπικών αρχόντων, οι οποίοι προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την κεντρική εξουσία προς ίδιον όφελος. Αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα το 221 π.Χ., όταν ο ηγεμόνας του βασιλείου του Κιν ανέτρεψε όλους τους αντιπάλους του και ίδρυσε την τεράστια αυτοκρατορία η οποία μέσα από ποικίλες αντιξοότητες επέζησε μέχρι το 1911. Ο αυτοκράτωρ που είχε θεοποιηθεί ως Τιανζί (ο υιός του ουρανού), λατρεύτηκε ως μεσολαβητής ανάμεσα στις θείες δυνάμεις και την ανθρώπινη δύναμη. Η ευημερία και η αφθονία ερμηνεύτηκαν σαν σημάδι της ευθύτητάς του, ενώ ο λιμός και οι συμφορές αποδόθηκαν στην παρακμή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]