Το να έχεις εφεύρει την τραγωδία αποτελεί σπουδαίο τίτλο τιμής. Και αυτός ο τίτλος τιμής ανήκει στους Έλληνες. Κατά βάθος, υπάρχει κάτι το γοητευτικό στην επιτυχία που γνώρισε αυτό το είδος. Διότι ακόμα και σήμερα γράφονται τραγωδίες, είκοσι πέντε αιώνες μετά, και γράφονται σχεδόν σε όλο τον κόσμο, που, επιπλέον, συνεχίζει κατά διαστήματα να δανείζεται από τους Έλληνες τα θέματα και τους ήρωές τους: γράφονται «Ηλέκτρες» και «Αντιγόνες». Πράγματι οι Έλληνες ήσαν αυτοί που επινόησαν την τραγωδία, ωστόσο παραμένει βέβαιο ότι οι διαφορές ανάμεσα σε μια τραγωδία του Αισχύλου και σε μια τραγωδία του Ρακίνα είναι βαθιές. Ούτε το πλαίσιο των παραστάσεων, ούτε η δομή των έργων έμειναν ίδια. Όσο για το κοινό τους, δεν είναι πια δυνατή καμία σύγκριση, και το πνευματικό περιεχόμενο που ενυπάρχει σ’ αυτές άλλαξε περισσότερο από κάθε τι. Ανάλογα με την εποχή και τη χώρα, δίνεται και μια διαφορετική ερμηνεία του αρχικού τραγικού σχήματος. Όμως αυτό εκφράζεται με τη μεγαλύτερη δύναμη στα ελληνικά έργα, γιατί εκεί εμφανίζεται με την πρώτη του γυμνότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]