«Ο ανθρωπομορφισμός του Ομήρου αποκάλυψε τον ουδέτερο χαρακτήρα της ηθικής των ολύμπιων θεών, που προσωποποιούσαν φυσικά στοιχεία, και η ανακάλυψη των άρρητων αριθμών από τους Πυθαγόρειους επιβεβαίωσε την παρουσία του παραλόγου και του χάους εντός του λόγου και του κόσμου. Η Πλατωνική Ακαδημία, με την τοποθέτηση στο θρόνο των θεών του ορθού λόγου και τη θεώρηση των αριθμών ως ευθύγραμμων τμημάτων (γεωμετρία) `έσωσε` την ηθική των θεών και τα μαθηματικά. Η αστρονομία με το γεωκεντρικό μοντέλο προσπαθεί να ικανοποιήσει το πλατωνικό αίτημα για εξήγηση της τροχιάς των πλανητών με ομαλές κυκλικές κινήσεις, ενώ η θεωρία της κίνησης του Αριστοτέλη, χώριζε το σύμπαν σε δύο περιοχές: την υποσελήνια, της φθοράς και της μεταβολής, και την πέρα από τη Σελήνη, της αιώνιας κίνησης, της αφθαρσίας και του αιθέρα.
Ο θεός (πρώτο Κινούν Ακίνητο) και οι Νόες (που κινούν τα ουράνια σώματα) «κατοικούν» στον υπερσελήνιο χώρο, ενώ οι δαίμονες στην υποσελήνια περιοχή είναι οι εξουσιαστές του αέρος».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]