Η αρχαία ελληνική θρησκεία παρουσιάζεται σ` αυτό το βιβλίο όχι ως απλή επιβίωση πρωτόγονων δοξασιών, ούτε ως σύνολο λαμπρών ιδεών και θαυμάσιων αγαλμάτων των θεών, αλλά ως αναγκαίος τρόπος ζωής και σκέψεως ενός υψηλού πολιτισμού που γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη. Στο επίκεντρο βρίσκεται η θρησκεία της ελληνικής πόλεως από τον 8ο ως τον 4ο αι. π.Χ., μεταξύ της ύστερης Γεωμετρικής και της ύστερης Κλασικής εποχής, από τον Όμηρο ως τον Αριστοτέλη· προηγείται μια επισκόπηση της Μινωικής-Μυκηναικής θρησκείας και του προβλήματος της συνεχείας κατά τους `Σκοτεινούς Αιώνες`. Από την πλούσια σε εντάσεις σχέση μεταξύ της παραδεδομένης τελετουργίας και του ποιοτικώς επεξεργασμένου μύθου προκύπτει ένα σύνθετο και εύκαμπτο σύστημα αλληλεγγύης, το οποίο αποτελεί πρότυπο για τις μορφές του κοινωνικού βίου και προσφέρει στήριγμα για την υπέρβαση των κρίσεων. Βεβαίως ο αναπτυσσόμενος ατομικισμός αναζητεί νέες μορφές, κατά τις οποίες από φυλετικές μυήσεις δημιουργούνται Μυστήρια, που δεν είναι σ` όλους προσιτά· ακόμη ένα εντελώς νέο τρόπο προσεγγίσεως της αλήθειας και προωθήσεως της αφηρημένης `Θεολογίας` έφερε η έκρηξη της ελληνικής Φιλοσοφίας, η οποία εν τούτοις ύστερα από την πρώτη περίοδο κρίσεως οδηγήθηκε σε σύνθεση με την πατροπαράδοτη ευσέβεια.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]