Η παπυρολογία είναι ένας από τους νεότερους ερευνητικούς κλάδους των αρχαιογνωστικών επιστημών. Αντικείμενό της είναι η ανάγνωση, μελέτη, ερμηνεία και αξιοποίηση των ελληνικών και λατινικών παπυρικών κειμένων που σώζονται ως τις μέρες μας και ανακαλύφθηκαν κατά το πλείστον στην Αίγυπτο από τις αρχές της δεκαετίας του 1880 και εξής. Η γλώσσα στην οποία έχει γραφτεί το μεγαλύτερο μέρος των ευρεθέντων παπύρων είναι η αρχαία ελληνική. (. . .) Οι ελληνικοί πάπυροι της Αιγύπτου καλύπτουν χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των ένδεκα αιώνων, από την κατάληψη της χώρας του Νείλου από τον Μ. Αλέξανδρο (332 π.Χ) έως τα τέλη του όγδοου αιώνα μ.Χ., χρονικό σημείο κατά το οποίο η χρήση της ελληνικής γλώσσας στην Αίγυπτο και γενικότερα στη Μέση Ανατολή περιορίζεται σε ασήμαντες πληθυσμιακά γλωσσικές νησίδες. Οι πάπυροι αποτελούν μια από τις πιο σημαντικές πηγές για τη γλώσσα, τη φιλολογία και την ιστορία του ελληνισμού κατά την ελληνιστική εποχή, τη ρωμαϊκή περίοδο, την ύστερη αρχαιότητα και τον πρώιμο μεσαίωνα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]