Ο αθηναίος Πολιτικός Περικλής υποστήριζε ότι η υπέρτατη αρετή για μια καθωσπρέπει γυναίκα ήταν να μιλάει ο κόσμος όσο το δυνατόν λιγότερο για το πρόσωπό της. Οι αρχαίοι Έλληνες σεβάστηκαν σχολαστικά την αρχή αυτή, τηρώντας σιωπή για τις γυναίκες ή τις θυγατέρες τους, ή εκτοπίζοντάς τες σε περιθωριακούς χώρους της λογοτεχνικής παραγωγής. Όμως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, πώς είναι δυνατόν να συγγράψει κανείς βιογραφίες αρχαίων Ελληνίδων;
Ο συλλογικός αυτός τόμος ξεκινάει από μια τέτοια ερεθιστική πρόκληση και κερδίζει το στοίχημα ξεδιπλώνοντας, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, βίους όπου πρωταγωνιστούν ποιήτριες, ιέρειες, φιλόσοφοι και εταίρες, και οι οποίοι προκύπτουν από την υπομονετική συναρμογή των λιγοστών στοιχείων και των πενιχρών δεδομένων που οι αρχαίοι έλληνες συγγραφείς, οι άντρες δηλαδή, είχαν εισαγάγει σποραδικά στα έργα τους. Αποτέλεσμα είναι μια σειρά από γοητευτικά γυναικεία πορτρέτα: Μέλισσα, Σαπφώ, Θεανώ, Γοργώ, Ασπασία, Λυσιμάχη, Νέαιρα, Αρχίππη. Μέσα από τα πορτρέτα αυτά οι συγγραφείς των δοκιμίων προσπαθούν να ρίξουν φως και στις χιλιάδες συζύγους, θυγατέρες και μητέρες της αρχαίας Ελλάδας για τις οποίες δεν μίλησε ποτέ κανείς.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]