Η τέχνη ας δώσει αποφασιστικά την προτεραιότητα σ’ αυτό που θεωρείται γυναικείο «παράλογο», ας θεωρεί άσπονδο εχθρό της οτιδήποτε έχει την αλαζονεία να θεωρείται βέβαιο, σταθερό, και έχει στην πραγματικότητα τη σφραγίδα αυτής της αρσενικής αδιαλλαξίας, που, στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων σε διεθνή κλίμακα, δείχνει αρκετά, σήμερα, τι είναι ικανό να κάνει. Δεν είναι πια καιρός λέω, σ΄ αυτό το σημείο να μείνεις σε ευγενείς προθέσεις, σε συμβιβασμούς λιγότερο ή περισσότερο επαίσχυντους, αλλά είναι καιρός να εκφραστείς στην τέχνη χωρίς διφορούμενα εναντίον του άνδρα και υπέρ της γυναίκας, να καθαιρέσεις τον άνδρα από μιαν εξουσία που έχει επαρκώς αποδειχτεί ότι καταχράστηκε, για να παραδώσεις αυτήν την εξουσία στα χέρια της γυναίκας, να απορρίψεις όλες τις ενστάσεις του άνδρα όσο η γυναίκα δεν θα ‘χει καταφέρει να πάρει απ’ αυτήν την εξουσία το δίκαιο μερίδιό της κι αυτό όχι πια στην τέχνη αλλά στη ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]