. . . Μα γιατί σας μιλώ για παλιές ιστορίες και αρχαίους μύθους; Από τον Πάνα ως τη Διοτίμα, από τη φύση ως τον πολιτισμό, η αρκαδική φωνή ήταν προορισμένη να ακουστεί με την καθαρότητα των ανέμων του Λυκαίου όρους και με το ήσυχο κελάρυσμα του Αλφειού και του Λουσίου. Θέλησα να σας θυμίσω πόσο παλιά είναι η συλλογική σας ψυχή και πόσο η πείρα και η μνήμη της πάνε αιώνες πίσω στα χρόνια της πρωτόγονης αθωότητας, τότε που η πάλη για την επιβίωση ήταν σκληρή και σκοτεινή. Ούτε τα δεινά της ζωής ούτε η φτώχεια εμπόδισαν τους προγόνους μας να πλάσουν τραγούδια και ιστορίες, να βρουν στην ψυχή και το νου τη δύναμη που οδηγεί στην αρμονία και την τόλμη, καθώς προσπαθεί ο άνθρωπος να διαμορφώσει την υψηλότερη αίσθηση της αποστολής του: πώς να προσφέρει περισσότερα από όσα του προσφέρονται, πώς να μοιράζεται τη σοφία του Πανός και να αναλαμβάνει την αποστολή του έρωτος. Τέτοιοι ήταν οι Αρκάδες πρόγονοί μας και τέτοια ήταν η παράδοση που δημιούργησαν για εμάς. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]