Τα ποιήματα της Θεοδώρας Ζαφειροπούλου, πηγάζουν από δύναμη ζωής: Σποράκια από όνειρα, εντυπώσεις, αναμνήσεις από άλλες ζωές ή από ζωές άλλων, ανακατεμένα και κρυμμένα κάτω από το ακαλλιέργητο χώμα, εκρήγνυνται εδώ, ώρα Άνοιξης, σε αιφνίδια βλάστηση και τινάζουν τις μικρές, άνισες αιχμές τους για να προβάλλουν στο φως. Έκθαμβες ιδέες αναδύονται και, μισοντυμένες βιαστικά με λέξεις, αγκαλιάζονται ντροπαλές, συντάσσονται, προχωράνε σε σχηματισμούς, κάνουν ορατή την παρουσία τους. Και το ποίημα αρθρώνεται. Παυλίνα Παμπούδη

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]