Κάνοντας μια βαθιά βουτιά στη «βυθισμένη» ζωή της οικογένειάς μου, της οικογένειας του Γρηγόρη και της Θεοκλείας Μπιθικώτση, βρήκα τον «Τιτανικό» της, τον ανέσυρα και γύρισα τον χρόνο πίσω μετρώντας «κύμα το κύμα» τα ταξίδια του, από το πρώτο ως το τελευταίο. . . Ταξίδια ζωής που έζησαν και που για χρόνια ολόκληρα σώπαιναν καρτερικά, λες και δεν είχαν το δικαίωμα να φωνάξουν «ΠΑΡΩΝ», λες και κάποιος. . . κάποιοι. . . ποθούσαν το ολοκαύτωμά τους! Κατόπιν σκέψεων, δισταγμών και διλημμάτων, θεώρησα ύψιστο χρέος μου όντας μια από τις πρωταγωνίστριες αυτής της ζωής, να καταγράψω δίχως φόβο και πάθος, κάτω από το βλέμμα του Θεού, όχι μόνο τις βιωματικές μου μνήμες δίπλα στο Μύθο πατέρα μου και τα ιστορικά ντοκουμέντα της ανεκτίμητης προσφοράς του στον Εθνικό μας Πολιτισμό, αλλά και τα ιερά γεγονότα από τις μεγάλες αλήθειες της δικής μας ζωής που είχε εκπαιδευτεί στο «καμίνι» της υπομονής και της σιωπής. . . Μιας ζωής που, επιτέλους, αντικρίζει μέσα από αυτές τις σελίδες τον «ήλιο της δικαιοσύνης», που σεργιανά στους ουρανούς της «με το λύχνο του άστρου», βρίσκοντας της ψυχής της «το τετράφυλλο δάκρυ. . .».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]