Με το ανά χείρας πόνημα, αδελφοί, ας χειραγωγηθούμε από τους ενχριστωμένους πατέρες μας, εις την προσκύνηση, τη δοξολογία, την ανάμνηση, το αγκάλιασμα των σεπτών παθημάτων του «φίλου» μας που λαμπροφορούν αυτές τις ημέρες. Ήτοι την προδοσία μας, τη νήψη των ποδιών μας, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυρά χλαίνα, τον κάλαμο. . .και προ πάντων τον Σταυρό και τον θάνατον, α δι` ημάς εκών κατεδέξατο. Ας κατεβούμε μαζί τους στον Άδη, απ` όπου ο Χριστός το γένος μας κάλεσε στην Αιώνια Ζωή. Και εξερχόμενοι πάντες, και εμείς εκ των προσωπικών μας μνημάτων, λάμποντες, αστράπτοντες, ηγλαϊσμένοι, φωτόμορφα τέκνα της εκκλησίας, κράζοντες «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών. . .», ας εγκολπωθούμε τη χαράν μας ότι ο Κύριος εγγύς.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]