Αφού ασχολήθηκα επί μακρόν με τις μεγάλες φόρμες ανοικτού και κλειστού χώρου στο θέατρο (θα καταλάβετε τι εννοώ στους ανάλογους τόμους που είναι υπό έκδοση), αποφάσισα να ασχοληθώ με το στιγμιαίο και το απειροελάχιστο. Επιθυμία μου ήταν να καταδυθώ και να συλλάβω τη φευγαλέα ατμόσφαιρα μιας στιγμής της καθημερινότητας, έτσι ώστε ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης κατόπιν να αναπλάσει και να αναπαραστήσει από αυτό το ελάχιστο δείγμα όλο το πλέγμα δράσης που περιβάλλει, προωθεί και δημιουργεί αυτήν τη σκηνή. Κάτι δηλαδή σαν τη λειτουργία του αρχαιολόγου, που από ένα μικρό θραύσμα μπορεί κατόπιν να επανασχεδιάσει ολόκληρο το αγγείο ή κάποια τοιχογραφία ή κάποια οικοσκευή και να καταλήξει σε συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής ανθρώπων που έχουν χαθεί οριστικά στο βυθό του παρελθόντος.
Μόνον που δική μου μέριμνα δεν ήταν να αναλύσω και να φωτίσω το παρελθόν αλλά το παρόν που όλοι ζούμε αυτόματα και κουφά σαν να ήταν παρελθόν χωρίς να γνωρίζουμε τις δυνάμεις που μας εξουσιάζουν και δημιουργούν ψυχοσυνθέσεις, συμπεριφορές, εκρήξεις και δραματικές εξελίξεις.
Μια μικροβιολογική εξέταση δηλαδή, για να εντοπιστεί ο ιός και να γίνει η διάγνωση μιας πιθανής ασθένειας που εν καιρώ πρόκειται να ξεσπάσει. Ήθελα να διαπιστώσω μέχρι πού φτάνει αυτό που θεωρώ `κακό` κι αν έχει κατορθώσει να γίνει ζήτημα κυτταρικό στον σύγχρονο άνθρωπο. Με ένα μεγεθυντικό φακό επικεντρώθηκα στους κόμπους ύφανσης του μεγάλου χαλιού που αποτελεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και αφέθηκα στην καταγραφή. Δεν είχα στο νου μου να δημιουργήσω μια συγκεκριμένη δομή, αυτό το άφησα στην τύχη. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]