[...] Όπως καταλαβαίνετε, δύο οι δυνάμεις που συγκρούονται μέσα σε αυτό έργο. Αυτό που ταιριάζει στην ύπαρξή μας και για το οποίο έχουμε πλασθεί και αυτό που μας υπόσχεται ότι θα βελτιώσει τη ζωή μας και θα μας κάνει μικρούς θεούς μέσα στα στενά διαμερίσματά μας. Για να επιτευχθεί η τέλεια ταύτιση είτε από τη μια μεριά είτε από την άλλη, ένας από τους δυο αυτούς αντιπάλους πρέπει να ηττηθεί και να εκλείψει. Σε όλους φαίνεται ευκολότερο να εκλείψει αυτό που ταιριάζει και αρμόζει στον εαυτό μας, αυτό που ορίζει την ύπαρξή μας. Όλοι θέλουν να απαλλαγούν από το βάρος της θνητότητάς τους και να γίνουν μικροί άτρωτοι υπεράνθρωποι. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν, διότι, αν επιτευχθεί προς στιγμήν, οι άνθρωποι γίνονται απλώς κελύφη του εαυτού τους και τίποτα πλέον δεν έχει σημασία. Για να συνεχιστεί ή δράση, πρέπει οπωσδήποτε και οι δυο αντίπαλοι να είναι αενάως παρόντες. Έτσι, έχω την εντύπωση ότι δημιουργείται το τραγικό. Όποιος είναι ψεύτικος θα ξεπεραστεί και θα αποκαλυφθεί κι όποιος είναι αληθινός θα δικαιωθεί και θα κυριαρχήσει. Ζήτημα χρόνου είναι να αποκαλυφθεί η καινούργια πλεκτάνη των διοικούντων. Όταν όμως είσαι με το μέρος του καινούργιου, όταν έχεις σπουδάσει και σε έχουν μάθει να είσαι με το μέρος του καινούργιου που παρουσιάζεται σαν σωτήριο και χρήσιμο, τότε σαν σκηνοθέτης της παράστασης προσπαθείς να προκαταλάβεις το αποτέλεσμα αυτής της οδυνηρής σύγκρουσης. Έτσι κι ο Γιώργος Ρεμούνδος, που σαφώς δεν ήταν με το μέρος του κεντρικού χαρακτήρα στη ζωή και την τέχνη, ήθελε με κάθε τρόπο να δείξει ότι ο χαρακτήρας αυτός χάνεται στη λήθη της Ιστορίας, τον προσπερνάμε, δηλαδή, τον αφήνουμε πίσω μας και τον ξεχνάμε. Ξεχνάμε δηλαδή τα πιο αληθινά στοιχεία της ύπαρξής μας και μένουμε αέρας κοπανιστός να φοράμε μόνον την πανοπλία των καιρών. [...]