Περί ων νήψας ο Νώε εύχεται και καταράται: Ερμηνεία του χωρίου 9.24-27 της Γενέσεως, όπου ο Νώε ξαναβρίσκει τη νηφαλιότητά του μετά από τη μέθη του και απευθύνει κατάρες και ευχές.
Περί συγχύσεως διαλέκτων: Ερμηνεία του χωρίου 11.1-9 της Γενέσεως, σχετικά με τον πύργο της Βαβέλ. Η σύγχυση των γλωσσών, η τιμωρία και η διασπορά των φαύλων.
Περί αποικίας: Ερμηνεία του χωρίου 12.1-4, 6 της Γενέσεως, που σχετίζεται με τη μετανάστευση του Αβραάμ.
Ο Φίλων ήταν Ελληνοϊουδαίος φιλόσοφος των αρχών του 1ου μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, κύρια εστία της ιουδαϊκής διασποράς και ταυτόχρονα κέντρο του ελληνικού πολιτισμού. Ο ίδιος συγκατέλεγε τον εαυτό του στους Έλληνες, ως μητρική γλώσσα είχε την ελληνική, είχε λάβει ιδιαίτερη φιλοσοφική και φιλολογική μόρφωση και έγραφε κατά το αττικό πρότυπο. Τα έργα του, από τα οποία μερικά έχουν χαθεί, διαιρούνται συνήθως σε έργα φιλοσοφικού καθαρά περιεχομένου, υπομνήματα στην Πεντάτευχο, συγγράμματα που αναφέρονται στην ιουδαϊκή θρησκεία και έργα απολογητικά. Η σημασία του Φίλωνα είναι μεγάλη για την ιστορία του χριστιανισμού. Από το έργο του αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες για τον θρησκευτικό βίο των εξελληνισμένων Ιουδαίων της διασποράς κατά τους χρόνους του Χριστού και των Αποστόλων. Τα χωρία από τα έργα Ελλήνων συγγραφέων που χάθηκαν, τα οποία παρατίθενται στο έργο του, καθώς και τα δάνεια από την ελληνική φιλοσοφία στο σύνολο της και τη μυστική θεολογία αναδεικνύουν τα συγγράμματά του σε πολύτιμη πηγή φιλολογικής, φιλοσοφικής και θρησκειολογικής έρευνας.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]