[...] Σκοπός του Γαληνού στο Περί μυών ανατομής είναι να περιγράψει συνοπτικά όλους τους μυς του σώματος, την αφετηρία (έκφυσις) του καθενός και την εμφύτευση του (κατάφυσις). Όπως και στο Περί ανατομικών εγχειρήσεων, περιγράφεται ουσιαστικά η ανατομία των μυών του πιθήκου, λόγω της ομοιότητας αυτού του ζώου με τον άνθρωπο. Η ανθρώπινη ανατομία περιγράφεται μόνο μέσω των επιφανειακών μυών του ανθρώπινου σώματος, οι οποίοι είναι ορατοί χωρίς ανατομή.
Το Περί μυών ανατομής, λοιπόν, δεν είναι, όπως είναι το Περί ανατομικών εγχειρήσεων, ένα έργο πρακτικό, αλλά είναι ένα έργο περιγραφικό. Έτσι, εδώ η σειρά που ακολουθείται είναι η παραδοσιακή σειρά που ξεκινά από πάνω, από το κεφάλι, και προχωρά προς τα κάτω, μέχρι την άκρη των ποδιών, με κριτήριο είτε το μέλος που κινείται από τον κάθε μυ είτε το μέλος πάνω στο οποίο βρίσκεται ο κάθε μυς. Αυτή η περιγραφική-θεωρητική σειρά δεν ταυτίζεται με την πρακτική σειρά με την οποία πρέπει να ανατέμνονται οι μύες κατά τις ανατομές, αφού πολλές φορές στην πράξη, για να αποκαλυφθούν κάποιοι μύες, πρέπει να ανατμηθούν και να αφαιρεθούν πρώτα κάποιοι άλλοι που ακουμπούν πάνω τους και ανεβαίνουν από κατώτερα μέρη. Μια τέτοια περίπτωση, την οποία δηλώνει ρητά ο ίδιος ο Γαληνός (κεφ. 30, §3), έχουμε με τους μυς που κινούν την άρθρωση του ισχίου. [...]

Ο Γαληνός, ο μεγαλύτερος γιατρός της αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη, ίσως και ισάξιός του, γεννήθηκε στην Πέργαμο το 129 μ.Χ. Γιος του αρχιτέκτονα και μαθηματικού Νικομάχου, έλαβε επιμελημένη μόρφωση, αρχικά φιλοσοφική και κατόπιν ιατρική. Μετά από σπουδές κοντά στους καλύτερους γιατρούς της εποχής του στη Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στην Πέργαμο, όπου και διορίστηκε γιατρός των μονομάχων. Ταξίδεψε για πρώτη φορά στη Ρώμη το 161, όπου απέκτησε μεγάλη φήμη, αλλά και προκάλεσε μεγάλο φθόνο, τόσο ώστε να αναγκαστεί να φύγει με το ξέσπασμα μιας μεγάλης επιδημίας το 166. Η φήμη του όμως είχε γίνει τόσο μεγάλη ώστε ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος τον κάλεσε και πάλι το 168 ως προσωπικό του γιατρό.
Άγνωστος παραμένει ο τόπος και ο χρόνος του θανάτου του· πιθανολογείται η Σικελία γύρω στο 200.
Συγγραφέας εκατοντάδων, φιλοσοφικών, και γραμματικών έργων, εκλεκτικός πάντοτε στις απόψεις του και πιστεύοντας ότι `ο άριστος ιατρός είναι και φιλόσοφος`, συνόψισε σε ένα περίτεχνο, μερικές φορές αντιφατικό και συγκεχυμένο, σίγουρα όμως πλήρες και ενδιαφέρον σύστημα, ολόκληρη την προγενέστερη ιατρική και φιλοσοφική του παράδοση, από τον Ιπποκράτη και τον Πλάτωνα ως τον Αριστοτέλη και τους Στωικούς. Το σύστημα αυτό επρόκειτο να αποτελέσει τη βάση της αραβικής και μεσαιωνικής, αλλά και της νεότερης λαϊκής ιατρικής.
Η αντιμετώπιση του ανθρώπινου σώματος ως ενιαίου συνόλου που στην υγιή του κατάσταση το χαρακτηρίζει η απόλυτη ισορροπία και το μέτρο, καθώς και η προβολή ενός ιατρικού προτύπου που στέκεται υπεράνω υλικών αγαθών και σκοπιμοτήτων κάθε είδους, καθιστούν το έργο του ενδιαφέρον ακόμα και στη σημερινή εποχή της αλματώδους τεχνολογικής προόδου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]