Η ανατομία των νεύρων ήταν ένα θέμα που είχε απασχολήσει τους μεγάλους γιατρούς και ανατόμους της αρχαιότητας πριν τον Γαληνό. Ήδη ο Ιπποκράτης γνώριζε αρκετά για την ανατομία των νεύρων, αλλά το μεγάλο βήμα πραγματοποιήθηκε από τους μεγάλους Αλεξανδρινούς γιατρούς και ανατόμους Ηρόφιλο (4ος αι. π.Χ.) και Ερασίστρατο (3ος αι. π.Χ.), που πιστεύεται ότι πραγματοποιούσαν ανατομές σε ανθρώπους. Οι δύο Αλεξανδρινοί γιατροί ήταν οι πρώτοι που διέκριναν τα νεύρα σε αισθητικά και κινητικά, αν και στον Ηρόφιλο η διάκριση μεταξύ των κινητικών νεύρων και των τενόντων ήταν ακόμα συγκεχυμένη, ενώ με τον Ερασίστρατο ξεκαθαρίστηκε πλήρως. Κατά τον Ερασίστρατο, τα κινητικά νεύρα μεταφέρουν `πνεύμα` στους μυς, οι οποίοι κατόπιν, λόγω του πνεύματος, φουσκώνουν, πλαταίνουν μειώνοντας το μήκος τους, και έτσι κινούν τα μέλη. Τη θεωρία αυτή την αποδεχόταν και ο Γαληνός. Ο Ηρόφιλος, επίσης, διέκρινε πάνω από 7 συζυγίες (ζεύγη) εγκεφαλικών νεύρων. [...]

Ο Γαληνός, ο μεγαλύτερος γιατρός της αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη, ίσως και ισάξιός του, γεννήθηκε στην Πέργαμο το 129 μ.Χ. Γιος του αρχιτέκτονα και μαθηματικού Νικομάχου, έλαβε επιμελημένη μόρφωση, αρχικά φιλοσοφική και κατόπιν ιατρική. Μετά από σπουδές κοντά στους καλύτερους γιατρούς της εποχής του στη Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στην Πέργαμο, όπου και διορίστηκε γιατρός των μονομάχων. Ταξίδεψε για πρώτη φορά στη Ρώμη το 161, όπου απέκτησε μεγάλη φήμη, αλλά και προκάλεσε μεγάλο φθόνο, τόσο ώστε να αναγκαστεί να φύγει με το ξέσπασμα μιας μεγάλης επιδημίας το 166. Η φήμη του όμως είχε γίνει τόσο μεγάλη ώστε ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος τον κάλεσε και πάλι το 168 ως προσωπικό του γιατρό.
Άγνωστος παραμένει ο τόπος και ο χρόνος του θανάτου του· πιθανολογείται η Σικελία γύρω στο 200.
Συγγραφέας εκατοντάδων, φιλοσοφικών, και γραμματικών έργων, εκλεκτικός πάντοτε στις απόψεις του και πιστεύοντας ότι `ο άριστος ιατρός είναι και φιλόσοφος`, συνόψισε σε ένα περίτεχνο, μερικές φορές αντιφατικό και συγκεχυμένο, σίγουρα όμως πλήρες και ενδιαφέρον σύστημα, ολόκληρη την προγενέστερη ιατρική και φιλοσοφική του παράδοση, από τον Ιπποκράτη και τον Πλάτωνα ως τον Αριστοτέλη και τους Στωικούς. Το σύστημα αυτό επρόκειτο να αποτελέσει τη βάση της αραβικής και μεσαιωνικής, αλλά και της νεότερης λαϊκής ιατρικής.
Η αντιμετώπιση του ανθρώπινου σώματος ως ενιαίου συνόλου που στην υγιή του κατάσταση το χαρακτηρίζει η απόλυτη ισορροπία και το μέτρο, καθώς και η προβολή ενός ιατρικού προτύπου που στέκεται υπεράνω υλικών αγαθών και σκοπιμοτήτων κάθε είδους, καθιστούν το έργο του ενδιαφέρον ακόμα και στη σημερινή εποχή της αλματώδους τεχνολογικής προόδου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]