Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Ευνάπιο, φιλόσοφο και ρητοροδιδάσκαλο της αυτοκρατορικής εποχής, προέρχονται κυρίως από τις αναφορές που κάνει ο ίδιος για τη ζωή του στο έργο του «Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών. Γεννήθηκε στις Σάρδεις της Λυδίας το 346 μ.Χ. Το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε πολύ νωρίς στο χώρο της φιλοσοφίας. Σε ηλικία 16 ετών πήγε στην Αθήνα και σπούδασε κοντά στον χριστιανό φιλόσοφο Προαιρέσιο. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του δασκάλου του δεν επηρέασαν στον Ευνάπιο, που παρέμεινε πιστός στην εθνική θρησκεία και, όπως αναφέρεται, μυήθηκε και στα Ελευσίνια μυστήρια. Ύστερα από 5 χρόνια παραμονής στην Αθήνα, κι ενώ ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στην Αίγυπτο, οι γονείς του τον κάλεσαν να επιστρέψει στις Σάρδεις το 367 μ.Χ. Στη Λυδική πρωτεύουσα θα συνεχίσει τη δραστηριότητά του, αφοσιωμένος στον νεοπλατωνικό Χρυσάνθιο και παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα φιλοσοφίας. Άσκησε το επάγγελμα του γιατρού και συνέγραψε έργα φιλοσοφικοϊστορικά. Πέθανε το 420 μ.Χ. [...]
Ο Ευνάπιος στους Βίους του κάνει διάκριση ανάμεσα σε φιλοσόφους και σοφιστές. Η φιλοσοφία εκείνη την εποχή δεν προσέφερε καινούργια πράγματα και αντλούσε τις θεωρίες της από το παρελθόν. Τα λόγια του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη βρίσκονταν διαρκώς στο στόμα των φιλοσόφων τού 3ου και 4ου μ.Χ. αιώνα. Η σοφιστική απαιτούσε γνώση των αρχαίων ποιητών και πεζογράφων και ταυτιζόταν με τη ρητορική. Σκοπός της σοφιστικής ρητορικής ήταν να κινήσει το ενδιαφέρον του ακροατηρίου και να προσφέρει μια επιφανειακή μάλλον παρά βαθύτερη γνώση. Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του συγγραφέα στους ιατροσοφιστές, τους γιατρούς που ερμήνευαν τις αρρώστιες με τη μέθοδο των σοφιστών. Αυτοί επιδίωκαν με διάφορα επιχειρήματα να αλλάξουν την ψυχολογία του ασθενή και να τον κάνουν να πιστέψει ότι είναι καλά. Επειδή αρκετοί αγνοούσαν την πρακτική εφαρμογή της ιατρικής, χαρακτηρίζονταν περιπαικτικά λογίατροι.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]