«Στις χίλιες μέρες, ο λαός μόνο για δύο τρεις μέρες είναι αγνός. Είναι πολύ λίγο, όμως αρκεί για να γίνει Ιστορία. . .» «Ο μόνος εχθρός του λαού είναι η εξουσία - εν τέλει κάθε εξουσία-, κι αλίμονο αν έχουμε μόνο μια εξουσία. . .» Ο δεύτερος και τελευταίος τόμος του `Άξιος Εστί` ξεκινά από το μαύρο πρωινό της 21ης Απριλίου του 1967 για να διατρέξει τα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσα από τη θριαμβευτική παγκόσμια πορεία του Μίκη Θεοδωράκη, που με τις διηγήσεις του για γνωστά και άγνωστα πρόσωπα, γεγονότα και παρασκήνια συνθέτει ένα συγκλονιστικό ψηφιδωτό της σκληρής αυτής εποχής. Όσο κι αν είναι σωστό να βλέπει κανείς τον Μίκη Θεοδωράκη και την επίδοσή του στην ελληνική κοινωνία πρωτίστως μέσα από τον ανεπανάληπτο στρόβιλο της μουσικής του και την πνευματική ανάσταση που έφερε στη χώρα, άλλο τόσο είναι και λάθος. Το ότι δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να αναδέχεται την πιο ακραία διακινδύνευση όταν το απαιτούν οι ιδέες του, το ότι δεν έπαψε ούτε λεπτό να αδιαφορεί πλήρως για τη δεσπόζουσα έννοια του «πολιτικού κόστους» όταν πρέπει να πει και να κάνει αυτό που πιστεύει, το ότι στάθηκε πάντα όρθιος απέναντι στη βία, αλλά, κυρίως, στις σειρήνες όλων ανεξαιρέτως των εξουσιών, το ότι ποτέ δεν συμψήφισε, δεν αντάλλαξε για τίποτα και κανέναν τους αγώνες του και το δικαίωμά του να μιλά ελεύθερα, όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη μαγεία της μουσικής του, αλλά με εκείνο το ηθικό εκτόπισμα που διαμορφώνει τους πραγματικά μεγάλους δημόσιους άντρες, τους ελάχιστους εθνικούς ηγέτες που σφραγίζουν ανεξίτηλα τη ζωή ενός τόπου είτε με είτε χωρίς δημόσια αξιώματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]