(...) Τον κινηματογράφο και τη μουσική τα κατατάσσω στις άμεσες μορφές τέχνης, σ’ αυτές που δεν χρειάζονται διαμεσολαβητική γλώσσα. Αυτός ο θεμελιακός καθοριστικός παράγοντας σημαδεύει τη συγγένεια μουσικής και κινηματογράφου, και για τον ίδιο λόγο απομακρύνει τον κινηματογράφο από τη λογοτεχνία, όπου τα πάντα εκφράζονται μέσα από τη γλώσσα, μ’ ένα σύστημα σημείων, ιερογλυφικών. Το λογοτεχνικό έργο μπορεί κάποιος να το προσπελάσει μόνο μέσα από σύμβολα - έννοιες· αλλά ο κινηματογράφος, όπως και η μουσική, επιτρέπει μια εντελώς άμεση, συγκινησιακή, συγκεκριμένη αντίληψη του έργου (...) Ο κινηματογράφος είναι η μόνη μορφή τέχνης που ο θεατής μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του δημιουργό μιας απεριόριστης πραγματικότητας, ενός κυριολεκτικά δικού του κόσμου (...) Η ταινία είναι συναισθηματική πραγματικότητα και με αυτή την ιδιότητα τη δέχεται το κοινό, σαν δεύτερη πραγματικότητα ΑΝΤΡΕΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]