Η «Αντιγόνη» είναι το δεύτερο σε σειρά συγγραφής σωζόμενο έργο του Σοφοκλή. Κάθε άλλο παρά πρωτόλεια σύνθεση, αποδεικνύει την κατάκτηση της ποιητικής τέχνης, και μάλιστα σε ύψιστο βαθμό, απο τον Σοφοκλή. Το ενδιαφέρον του στη συγκεκριμένη τραγωδία προσελκύεται απο τον άνθρωπο που κατέχεται απο φιλαρχία. Χωρίς να μοιράζεται, η υπόθεση πλέκεται μεταξύ των δυο βασικών προσώπων του δράματος, της Αντιγόνης και του Κρέοντα. Μετά τον αλληλοσκοτωμό του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, ο νέος ανώτατος άρχοντας των Θηβών, Κρέοντας, με αλαζονεία και αυταρχικότητα, βγάζει διαταγή να μην ταφεί στη γη της πατρίδας του ο Πολυνείκης, αφού είχε στρατευθεί εναντίον της. Η Αντιγόνη, αψηφώντας τη διαταγή, συλλαμβάνεται. Η απόφαση του Κρέοντα προειλημμένη: θάνατος. Και όταν με την επέμβαση του Τειρεσία μεταπείθεται, είναι πλέον αργά... Διαχρονικές ανθρώπινες αξίες και το πάντοτε επίκαιρο δίλημμα της σύγκρουσης του νόμου, ως αποτέλεσμα κοινωνικών συμβάσεων, με το ηθικό χρέος καθιστούν την «Αντιγόνη» και το λόγο του Σοφοκλή επίκαιρη παρέμβαση στα δρώμενα της σύγχρονης κοινωνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]