«Εμοί εστίν η εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει ο Κύριος». Αυτό το μότο απ` την Αγία Γραφή, που προτάσσεται σε ξεχωριστή σελίδα, μόνο του, στην αρχή του μυθιστορήματος ``Άννα Καρένινα``, εμβάλλει σε σκέψεις τον αναγνώστη ως προς την πραγματική πρόθεση του Τολστόι απέναντι στη σύνθεση του υλικού του. Αυτή η δυσοίωνη προφητεία, που ακούγεται από μακριά σαν καλπασμός κάποιου Άγγελου Εξολοθρευτή που πλησιάζει με τη ρομφαία, αφορά τάχα μόνο τη μοιχαλίδα σύζυγο που παράτησε άντρα και παιδί για ν` ακολουθήσει τον ωραίο εραστή της; Ή μήπως, έμμεσα αλλά σίγουρα, απειλεί με την τιμωρία του αφανισμού μια ολιγάριθμη τάξη που πύργωσε την αλαζονική υπεροχή της πάνω στο μαρτύριο και στις οιμωγές ενός ολόκληρου λαού;. . . Δεν είναι τυχαίο ασφαλώς το γεγονός ότι ο Τολστόι άρχισε να γράφει την ``Άννα Καρένινα`` (1875) τέσσερα χρόνια αφότου η Παρισινή Κομούνα είχε σκορπίσει ρίγη ανατριχίλας στη Γαλλία και σ` όλους τους καταπιεσμένους λαούς της Ευρώπης. Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η πρώτη έμπρακτη στην ιστορία του κόσμου εφαρμογή της ουτοπίας που ήθελε τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο, αυτόνομο, αυτοδιοικούμενο και σε σχέση δικαιοσύνης και ισοτιμίας με το συνάνθρωπό του. Ήταν η πρώτη και η τελευταία. Κράτησε ένα μήνα. Και πνίγηκε στο αίμα από μια τάξη ανάλγητη, ασυνείδητη, φρικαλέα στην εφαρμογή των αντιποίνων της. [...] Οι χαρακτήρες, ο τόπος, ο χρόνος και η πλοκή σ` αυτό το μυθιστόρημα συνυφαίνονται σε μια γερή σύνθεση όπου το επιμέρους μοιάζει να «είναι αυτό ακριβώς και δε θα μπορούσε να είναι τίποτ` άλλο», με τρόπο αξεδιάλυτο και τελεσίδικο. Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό χαρακτηριστικό των μεγάλων μυθιστορημάτων: μια αίσθηση πεπρωμένου που ενσταλάζεται στον αναγνώστη ότι «έτσι έγιναν τα πράγματα και σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]