Η επιτόπια ανθρωπολογική έρευνα και ο κινηματογράφος γεννήθηκαν μαζί, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο «κόσμος των λευκών» ήταν αφοσιωμένος στην κολοσσιαία επιχείρηση των αποικιοκρατικών κατακτήσεων. Οι εικονολήπτες των αδελφών Lumiere δοκίμασαν από την πρώτη στιγμή να συλλάβουν με την εικόνα κάτι που αποτελεί το αντικείμενο και της ανθρωπολογίας: τους ανθρώπους και τις πρακτικές τις οποίες διαμορφώνουν σε σχέση με τους ομοίους τους και με το περιβάλλον. Ο τεκμηριωτικός κινηματογράφος, συνεπώς, επινοεί μια εύλογη εικόνα της οικουμένης, όπως επισημαίνει ο Jean Epstein. Ο ανθρωπολόγος, με την έννοια αυτή, προβαίνει με τη βοήθεια της κινηματογραφικής μηχανής σε ένα διάβημα γνώσης, μια γνωστική διαδικασία η οποία ανανεώνει το στοχασμό. Ο σύγχρονος ανθρωπολογικός κινηματογράφος, έχοντας απομακρυνθεί πολύ από τον στερεότυπο εξωτισμό του παρελθόντος, επιχειρεί να επεξεργαστεί όργανα ανταλλαγής και συνομιλίας ανάμεσα σε πρόσωπα που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς. Η οπτική ανθρωπολογία, επομένως, προτείνει διαφορετικούς τρόπους να σκεφτόμαστε τον κόσμο και συγκροτείται ως τόπος διερεύνησης μιας πάντοτε ακατάβλητης ετερότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]