Τι ακριβώς είναι η ανθρώπινη αναπαραγωγή; Ένα απλό ένστικτο ή μία θεμιτή επιθυμία; Και πώς την αντιμετωπίζει το δίκαιο; Ως μία `ελευθερία` ή ως ένα `δικαίωμα`; (...) Η ιδιωτική αυτονομία είναι μία έννοια ηθική, πολιτική και νομική, ενώ η ανθρώπινη αναπαραγωγή είναι καταρχήν μία βιολογική λειτουργία, η οποία ασφαλώς προϋπήρξε της ηθικής, της πολιτικής και του δικαίου (...) Για ποιο λόγο σε αντίθεση με τη φυσική αναπαραγωγή στην τεχνητή αναπαραγωγή το δίκαιο επιθυμεί να παρεμβαίνει; Τούτο οφείλεται άραγε στο ότι οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έβγαλαν την αναπαραγωγή από το στενό ιδιωτικό χώρο του ανθρώπου αφήνοντας έτσι περισσότερο ζωτικό χώρο στο δίκαιο να παρεμβαίνει ή στο ότι πράγματι υπάρχει ανάγκη ρυθμιστικής παρέμβασης του δικαίου; Και αν συμβαίνει το δεύτερο, με βάση ποια κριτήρια τίθενται φραγμοί από το δίκαιο; Με αυστηρά νομικά κριτήρια ή και με εξωνομικά (κοινωνικά, οικονομικά, ηθικά); Και πώς διαμορφώνεται η κατάσταση πάνω στο θέμα αυτό σε άλλα ευρωπαϊκά νομικά συστήματα; Σε αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το βιβλίο και προπάντων να αποσαφηνίσει ποια κομμάτια της ανθρώπινης αναπαραγωγής ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα και καθορίζονται από την ιδιωτική αυτονομία και ποια κομμάτια αυτής ανήκουν στη δημόσια σφαίρα και μπορούν να είναι αντικείμενο ετερόνομης ρύθμισης.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]