Ο Γιώργος Πάνου Σαββίδης εξεμέτρησε το ζην πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, στις 11 Ιουνίου 1995. Τιμούμε σήμερα αυτήν την επέτειο, όχι με επιστημονικές ή προσωπικές εκδηλώσεις (αυτές άλλωστε έγιναν σε πρέποντα χρόνο και με προσήκοντα τρόπο), αλλά με τη συναγωγή κειμένων σε έναν τόμο που καταδεικνύει, μεταξύ άλλων, και τη `μυστική ζωή` που συνεχίζει ο Σαββίδης ανάμεσά μας. Βιογραφικά και εργογραφικά στοιχεία του δεν καταγράφονται εδώ, δεδομένου ότι έχουν ήδη εκδοθεί, και εντύπως και ηλεκτρονικώς, και το περιεκτικό κείμενο του Μιχάλη Πιερή υπερκαλύπτει την όποια απουσία τους. Τα λοιπά κείμενα του τόμου, που παρατάσσονται με χρονολογική σειρά, ανθολογήθηκαν με κριτήριο την αυτάρκειά τους μα και την αλληλουχία τους στη διαμόρφωση μιας συνολικής εικόνας: το ζητούμενο ήταν να συμπληρώσουν σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον, συνδυάζοντας εντυπώσεις, συνδυάζοντας τες μέρες. Αυτά τα άνθη τεχνητά ( . . .) που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφές που δεν γερνούν, είναι το δικό μας ελάχιστο αντίδωρο στη μνήμη του Γ.Π.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]