«Τα `Απ` αδά και τα απ` εκεί`, είναι ένα μάζεμα ζωής και πλούτισμα μνήμης, με την οποία φαιδρύναμε τη ζωή μας, σε μια άτυχη για μας ιστορική εποχή, μέσα στην οποία συνέβησαν τα χειρότερα που διανοήθηκε ποτέ ο άνθρωπος... Εγώ θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους νεκρούς, των οποίων τη φωνή ακούω ακόμη να ηχεί στα αυτιά μου. (...) Να ευχαριστήσω τον Διογένη τον Σινωπέα, που μας επέτρεψε να τον έχουμε για πρόγονό μας... Να ευχαριστήσω εκείνες τις αξέχαστες μορφές της Καλαμαριάς, που σαν σαιξπηρικά φαντάσματα παρελαύνουν στη μνήμη μου. Είναι αυτοί, που μας μίλησαν σήμερα όλους, μέσα από τα ανέκδοτά τους που παραπάνω κατέγραψα... Είναι κι αυτοί, που ζουν μαζί μας. Είναι οι σύγχρονοί μας... Όποιος δεν ξέρει να κλάψει, δεν μπορεί και να γελάσει. Η δικιά μας γενιά μπορεί να έκλαψε πολύ, αλλά βέβαιον είναι ότι και γέλασε με την ψυχή της».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]