Οι αναγνώστες δεν φαντάζονται συχνά πως κάθε βιβλίο είναι και μια περιπέτεια, όπως ίσως και κάθε ανθρώπινο εγχείρημα. Καμιά φορά το λησμονούν κι οι συγγραφείς. Όπως εγώ, το βράδυ που ο εκδότης Πέτρος Γαϊτάνος μου ζήτησε να γράψω ένα βιβλίο για την τεχνική της ανασκαφής. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον, μου τόνισε εμφαντικά, για τον κόσμο που διψάει να μάθει. Ήμουν αρκετά απασχολημένος με άλλου είδους επιστημονικές δημοσιεύσεις και δεν του είπα, τότε, τι σκέφθηκα. Πως για μένα θα ήταν απελπιστικά αδιάφορο να βάλω στο χαρτί ό,τι κάνω τριάντα σχεδόν συνεχή ανασκαφικά χρόνια. Ίσως να μεταφρασθεί στα ελληνικά και να ξανααντιγραφεί άλλο ένα ψυχρό και πάλι εγχειρίδιο αποκλειστικά και μόνο για φοιτητές, σαν νά` χουν πάψει πια να είναι άνθρωποι. Τελικά, δεν είναι στόχος μας να κάνουμε τον κόσμο αρχαιολόγους. Ο Γαϊτάνος, όμως, είχε ρίξει το σπόρο που έβγαζε ρίζες και, το πιο σπουδαίο, είχε βρει το βάλσαμο. Γι ό,τι με βασάνιζε από καιρό, όσο κι ο μακρύς χρόνος που ανασκάπτω. Σε κάθε μια πανεπιστημιακή μου παράδοση, σε κάθε μια από τις δεκάδες διαλέξεις μου, από ένα κρητικό χωριό, τις Αρχάνες, έως την Ακαδημία Επιστημών της Ρώμης, από την Αρμενία έως την Φινλανδία κι από το Τόκιο έως τη Βοστόνη. Για ό,τι με βασάνιζε, για τον τρόμο της επιστημονικής μοναξιάς, την ανάγκη της ανθρώπινης επικοινωνίας. (. . .) Έτσι γράφτηκε αυτό το βιβλίο, σε τόσο λίγο χρόνο που δεν είχα ξαναγνωρίσει. Σαν να έπνεε μια αύρα. Που έστειλε το καλοκαίρι του 1993, στην τελευταία μου ανασκαφή στα Κύθηρα, τον καλλιτέχνη φωτογράφο Δημήτρη Τσουμπλέκα για να προλάβει μόλις τόσες εικόνες, που περίμεναν. Που φύσηξε την αρχειακή σκόνη από τις παλιότερες δικές μου εικόνες .(. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]