Δεν θα ταξιδέψω στα σύννεφα/ που μέσα από τη φθορά τους γεννιούνται,/ ούτε θα διασχίσω αστερισμούς και σκοτάδια/ για να μιλώ για τη λειτουργία του σύμπαντος./ `Εξω από γεωμετρίες Ευκλείδειες/ μέσα στο άπειρο άναρχος άνεμος έγινα/ για μην εγκλωβιστώ/στην εκμηδενίζουσα ησυχία συνόλων,/ στη λογική της υποταγής,/ στο χαοτικό και απόλυτο τίποτα./ Αντίνομος,/ φωταγωγημένος από κρίσεις αλήθειας,/ δε θα ισσοροπήσω στο τεντωμένο σκοινί τους/ και δεν θα δεχτώ των Φιλισταίων τη διάγνωση/ για την ανίατη δυστυχία της ύπαρξης/ διηρεμένης σε τάξεις./ Στην ηλιόλουστη δυστυχία του κόσμου/ διασχίζω την άφωνη πειθαρχία,/ που ιδρώνει στου εφήμερου το κενό/ για να παραδωθεί στου χειμώνα τη νάρκη./ Η καρδιά μου χτυπάει. Υπάρχω,/ κι ο άνεμος λεύτερος θαρρεύω./ Ασίγαστος, χωρίς ενοχές,/ κατευθύνομαι χωρίς επιστροφή/ προς το ασύλληπτο μιας ανατροπής/ όπου το μέτρο και οι διαστάσεις μου χάνονται./ Στο αέναο στριφογύρισμα/ επανάστασης προσμονή/ στεγάζομαι σ΄ ένα μέλλον αγέννητο./ Το συναίσθημα και η νόηση/ δακρυσμένες λαμπάδες/ δυναμώνουν τη φλόγα τους/ και το κρανίο διαλύεται/ να σκορπίσει το φως που με καίει.