`... το θαύμα να είναι η γλώσσα των μαθηματικών τόσο κατάλληλη για τη διατύπωση των νόμων της Φυσικής, είναι ένα εξαίσιο δώρο που ούτε το καταλαβαίνουμε ούτε το αξίζουμε.` Τη διάσημη αυτή ρήση του E. Wigner (Νόμπελ Φυσικής), που χαρακτηρίζει σαν `θαύμα` την εντυπωσιακή επιτυχία της μαθηματικής γλώσσας στην περιγραφή της Φύσης, τη συναντούμε σχεδόν σε κάθε άρθρο με αυτό το θέμα. Ο ίδιος ο Wigner κατέληξε να θεωρεί το `δώρο` αυτό ως μια `εμπειρική αλήθεια` - δίνοντάς της μάλιστα το όνομα `Εμπειρικός νόμος της Επιστημολογίας`, μια άποψη ταιριαστή με το θετικιστικό κίνημα. Κι αν ο προβληματισμός αυτός είναι σήμερα, ίσως, ανύπαρκτος στον πρακτικό νου ή ακόμη και στον αφιλοσόφητο θεωρητικό φυσικό, διαπιστώνουμε ότι έχει ήδη, διατυπωθεί από τον Πλάτωνα - πάλι με την μετακύλισή του σε θαύμα: `... θεόν δ` αυτόν μάλλον ή τινα τύχην ηγούμαι δόντα ημίν σώζειν ημάς`. Ας θυμηθούμε όμως και μια άλλη διάσημη ρήση - αντίποδας στον Wigner: `μήπως η θεωρητική Φυσική δεν είναι παρά ένα τεράστιο παραμύθι;` Ή, πάλι, ένας άμετρος ιδεαλισμός: `. . . μήπως οι δυο κόσμοι [φυσικός-μαθηματικός] είναι αληθινά ένας;` Η εξέταση του προβλήματος στη σύγχρονη βιβλιογραφία είναι συνήθως αποσπασματική: φιλοσοφικά μονόπλευρη ή χωρίς τεχνικό υλικό από τη νεώτερη Φυσική. Η παρούσα πραγματεία επιχειρεί πρωτότυπα μια συστηματική και πολύπλευρη προσέγγιση. Αναζητείται, π.χ., μια από κοινού οροθέτηση των εννοιών `Αλήθεια, `Πιστότητα`, και `Εξήγηση`, ώστε να εξεταστεί η έννοια του `επιστημονικού προτύπου` (μοντέλου), του σύγχρονου εργαλείου για τις αναπαραστάσεις της Πραγματικότητας. Έτσι βαθμιαία αναδύεται το συμπέρασμα: `Η αρμονία Μαθηματικών και Φυσικής` - στην έκταση που πράγματι υπάρχει - δεν οφείλεται σε κάποιο `θαύμα` αλλά στο ότι οι δύο αυτές επιστήμες συνιστούν `δυο συμβατά πληροφοριακά συστήματα`, των οποίων η συμβατότητα αντιστοιχεί στην ύπαρξη κοινών συμμετριών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]