Ύστερα από εντολή της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του Μανόλη Αλεξανδράκη, τρεις μήνες μετά το θάνατό του. Στην οθόνη του υπολογιστή του βρισκόταν το παρακάτω κείμενο. Το πτώμα του αποσυντίθετο ακριβώς δίπλα, με τα σάπια δάχτυλά του κολλημένα στο λιγδιασμένο πληκτρολόγιο. Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας, η οθόνη βομβαρδιζόταν από εκατοντάδες ιμέιλ συμπαράστασης. Οι αρχές, αφότου εκτύπωσαν και διάβασαν το κείμενο, το τιτλοφόρησαν ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ και το έβαλαν στο αρχείο τους. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

'Διαρκώς ακούμε ότι η κοινωνία διέρχεται κρίση, ότι ζούμε σε μεταβατική περίοδο, ότι η νέα γενιά αδιαφορεί για την παράδοση, ότι η ηθική έχει ξεπέσει, ότι έχει έρθει η ώρα για τη μεγάλη υπέρβαση, ότι η πατρίδα δεν μπορεί να μένει προσκολλημένη στο παρελθόν, ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν πια διαχωριστικές γραμμές, ότι η οικονομική ύφεση καλά κρατεί, ότι το κράτος θα επανιδρυθεί, ότι η χώρα αλλάζει σελίδα. Πιστεύω πως το βιβλίο της χώρας μου δεν έχει άλλες σελίδες και πως ήρθε η ώρα να το πετάξουμε στη φωτιά.

Λένε ότι σήμερα δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή οι άνθρωποι δεν κάνουν πράγματα από κοινού. Αλλά για να κάνουν οι άνθρωποι πράγματα από κοινού, προϋποτίθεται πως έχουν κοινά. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι θέλουν να κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Αυτό το κοινό φυσικά τους χωρίζει, αφού σπάνια το συμφέρον τους είναι κοινό.

Δεν συμμετέχω στα κοινά. Για να συμμετέχω στα κοινά θα πρέπει να έχω κοινά με τους άλλους. Εγώ όμως δεν έχω κοινά με κανέναν. Κοινά έχω μόνο με την οικογένεια που ζει από κάτω μου, επειδή ζούμε στο ίδιο κτίριο και πληρώνουμε κοινόχρηστα για να διατηρείται καθαρό. Αυτή είναι πράγματι μια, όπως λένε, κοινή προσπάθεια.'