[...] Ξέρουμε σήμερα καλύτερα τις διεργασίες γέννησης αυτού του έργου ζωής, αυτού του απέραντου ποταμού λέξεων που συγκλόνισε τη λογοτεχνία του 20ου αιώνα, στη Γαλλία αλλά και σ` όλο τον κόσμο. Ο αναγνώστης έρχεται εδώ σ` επαφή συνάμα με μια εποποιία της σκέψης, μ` ένα ταξίδι στους λαβύρινθους του κοσμικού, καλλιτεχνικού και διανοητικού στερεώματος της εποχής του Προυστ, με μια αξιοθαύμαστη ψυχολογική μελέτη, κι όλα αυτά στην υπηρεσία μιας ανεπανάληπτης γλώσσας. Ξέρουμε επίσης τις περιστάσεις του θανάτου του Μαρσέλ Προυστ, την εγγραφή της λέξης «τέλος» και την υπαγόρευση των τελευταίων φράσεων, την εξάντληση του συγγραφέα από τούτη την αναζήτηση και ανακάλυψη του χαμένου χρόνου. Ξέρουμε ίσως λιγότερο τις περιστάσεις που οδήγησαν στην εμφάνιση της ελληνικής μετάφρασης του έργου: έχουμε να κάνουμε εδώ με τις δυσκολίες, την οξυδέρκεια και τη δύναμη ενός «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο». [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]