Οι αναμνήσεις του Τζων Άπνταικ συνοψίζονται σε έξι κεφάλαια, όπου ο συγγραφέας μιλάει για τη γενέτειρα του, για την ψωρίαση και τον τραυλισμό του, για τις ανησυχίες του στον πόλεμο του Βιετνάμ, καθώς και για τους προγόνους του, τη θρησκεία και τη συνειδητοποίηση του εαυτού του. Στο σύνολο τους τα δοκίμια αυτά αποδίδουν το εσώτερο σχήμα της ζωής ενός σχετικά τυχερού Αμερικανού άντρα ως την ηλικία των πενήντα πέντε χρόνων. Ο Άπνταικ επιχειρεί, όπως αναφέρει στον πρόλογό του, να αντιμετωπίσει αυτή τη ζωή, αυτό τον όγκο των δεδομένων που τυχαίνει να του ανήκουν, ως ένα δείγμα ζωής αντιπροσωπευτικό στην `παράξενη` μοναδικότητα του όλων των `παράξενα` μοναδικών ζωών αυτού του κόσμου. Υπηρετώντας μια τέτοια μεταφυσική προσπάθεια, γίνεται ανατριχιαστικά έντιμος και υπέροχα εκφραστικός, συνδυάζοντας επίσης, σε αρκετά σημεία, το χιούμορ με μια έμφυτη μετριοφροσύνη. Οδηγεί τον αναγνώστη πέρα από την αυτοσυνειδητοποίηση, ως τον άκρατο θαυμασμό απέναντι στον κόσμο και στη δομή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]